„Naprzeciw Tatr, między doliną nowotarską, a wężowatą kotliną Raby, wspięło się gniazdo dzikich Gorców. Od romantycznych Pienin rozdzielał je wartki kamienicki potok, a od spiskiej krainy odgraniczył je bystry Dunajec. Samotnie stoją nad wzgórzami.”  – Władysław Orkan – piewca Gorców.

Gorce…tak Władysław Orkan przedstawiał swoje ukochane góry. Wybrałem się w to piękne pasmo spontanicznie. Jadąc pociągiem do Nowego Sącza, głowiłem się, jaki będzie ostateczny cel mojej podróży. Wybór był bardzo ciekawy, Beskid Niski, Sądecki, Pieniny, Gorce. Te ostatnie wybrałem ze względu na to że nie było mnie tu ładnych kilka lat i myślę że dobrze zrobiłem, wysiadając na drugi dzień nad ranem, z autobusu relacji Nowy Sącz – Krościenko.

Tylmanowa –  godzina 05:15.   Wchodzę na zielony szlak, który zaprowadzi mnie na Lubań ( 1211 m n.p.m.). Jest jeszcze ciemno, zapalam czołówkę i wspinam się dość żywo, aby rozbudzić się i rozgrzać jednocześnie. Szlak początkowo dobrze oznakowany, w pewnym momencie zaczął mnie zawodzić, szedłem intuicyjnie, zaglądając coraz częściej do mapy. W ten sposób mijały długie chwile ostrego marszu pod górę.

Gdy na niebie ukazał się świt, byłem już dość wysoko. Oznakowanie stało się zadowalające, choć brakowało całkowicie drogowskazów informujących o czasach przejścia do danego miejsca.

Patrząc na wschód, czuję że pogoda będzie piękna tego dnia, jeśli oczywiście góry nie pokażą swoich kaprysów. Póki co jest jeszcze zimno, a wiatr nieprzyjemnie zawiewa na  ukazujących się co pewien czas polanach.

Pojawił się pierwszy śnieg, nie ma go jednak zbyt wiele, idzie mi się całkiem dobrze, ścieżka jest przetarta, mimo że turystów na szlaku nie widać dzisiaj wcale.

Ukazał się piękny, fantastyczny widok na Tatry. Wschodzące słońce, zostawiło swój nikły blask na konturach dumnej i groźnej potęgi

Robi się coraz bardziej zimowo, od pólnocnego zachodu nadciągają ciemne chmury, południowa i wschodnia strona pozostaje jednak niezmiennie słoneczna.

Aura rozpala moją wyobraźnię: co też musi dziać się na Lubaniu…? Zastanawiam się pokonując kolejne etapy mojej wędrówki.

Widzę Beskid Sądecki, gdzieś w oddali majaczący na wschodzie. Oglądam się po chwili na lewo i widzę Beskid Wyspowy z Mogielicą ( 1171 m n.p.m. ) bardzo, bardzo daleko…

Wchodzę w las i widzę drogowskaz, który informuje mnie, że pozostało 10 minut do celu. Śniegu tu było  już więcej, a ścieżka stała się wąska, pokonuję jednak dość sprawnie ten etap myśląc  o odpoczynku.

Zatrzymało mnie jednak piękne okno na Tatry. Stałem tak sobie dość długą chwilę zapominając że to tylko namiastka tego co czeka mnie na wierzchołku Lubania…

A na wierzchołku sceny jak z bajki, Lubań pokazał jakim jest wspaniałym punktem widokowym, uważam że jednym z najlepszych w Beskidach. Pragnę teraz odpocząć i delektować się widokiem na najsłynniejsze góry Polski.

Ciemna chmura nad górami doskonale wkomponowała się w otaczające mnie miejsce.

Ostatnie chwile na Lubaniu spędzam na ustaleniu kierunku marszu. Mam do wyboru zejście zielonym szlakiem do Grywałdu, lub czerwonym do Krościenka. Decyduję się na czerwony, ze względu na to że łatwiej  będzie złapać stamtąd autokar do Nowego Sącza, jak i zjeść gorący obiad w jednej z knajpek tego pięknie położonego miasteczka.

Zbieram się do wymarszu ostatni raz spoglądając w stronę południa…

Czerwony szlak prowadzący do Krościenka dał mi dużo radości – gdy co pewien czas otwierały się polany raz po lewej, raz po prawej stronie, z widokami na Beskid Sądecki lub na Tatry które popołudniową porą, stopniowo pogrążać zaczęły się we mgle

Zejście do Krościenka jest naprawdę bardzo widokowe, trzeci już raz schodzę tędy zimową porą i za każdym razem pożeram wzrokiem widoki na Tatry , Pieniny oraz Beskid Sądecki.

Wędrówka dobiegła końca. Jestem w Krościenku, czeka mnie teraz zasłużony obiad w restauracji nieopodal rynku. Niedługo później wsiadam do autokaru, który zawiezie mnie do Nowego Sącza, tam kolejna przesiadka, tym razem na pociąg do Tarnowa, w którym przesiądę się po raz ostatni  w tym dniu na pośpieszny do Przemyśla. Taki skomplikowany i męczący powrót do domu utwierdza mnie w przekonaniu, jak ważne są dla mnie góry. Mam wielką nadzieję, że w ten sposób rozpoczęty Nowy Rok, jest tylko preludium do tego, co czeka mnie przez najbliższe 12 miesięcy, na karpackich szlakach i bezdrożach. Gorczańskie ścieżki, poczekają teraz na mnie do wiosny. Mam wielką ochotę spędzić kilka majowych dni w Ochotnicy – ogromnej wsi położonej w głębokiej dolinie potoku, o  nazwie tej samej, jaką nosi ta klimatyczna, górska wioska.

Na koniec zamieszczam krótki film

Tekst, zdjęcia oraz film: Tomasz Gołkowski

Znajdziesz mnie również na Facebook